Het verhaal van Mo: ‘Ik miste zelfs een broodje kaas’ – deel 1

Het maakt niet uit wat je verhaal is of wat je fout hebt gedaan hier in Nederland. Ieder mens maakt toch fouten? Niemand is toch honderd procent perfect? Ik was het niet altijd eens met mijn ouders en stelde ze vragen. Was ik dan echt brutaal? Waren mijn prestaties zo slecht? Waren mijn fouten zo groot dat mijn ouders mij dit moesten aandoen?

“Ik was 16 toen ik in Afrika werd achtergelaten door mijn ouders en heb daar meer dan 60 duizend slechte ervaringen opgedaan. Ik wil Afrika niet slecht noemen; ik heb er niet veel van gezien. Ik kwam terecht op een boarding school. De situatie daar was niet goed. Toch heb ik mijn best gedaan om het eerste jaar om goed rapport te krijgen. Ik hoopte dat ik zo snel uit die kleine hel kon komen. Maar na een tijdje kwam ik erachter dat er alles aan is gedaan om mij er zo lang mogelijk te houden. Omdat er geld aan mij werd verdiend, aan mijn aanwezigheid daar. Ik werd dus zwart gemaakt bij mijn ouders in Nederland.

Ondertussen werd ik geslagen, sliep ik in een vuile kamer, was er nauwelijks water, kon ik niet vaak douchen en het was er heet. Alles vanuit mijn vorige leven in Nederland vergeleek ik met mijn huidige leven. Oude leraren die ik vroeger niet chill vond vergeleek ik met de huidige leraren die mijn iedere dag sloegen zonder reden. Ik miste zelfs een broodje kaas!

Na mijn ontsnapping moest ik in een ander land mijn paspoort opnieuw aanvragen. Ik heb een lange en gevaarlijke reis gemaakt. Ik heb een wanhopige email gestuurd en kwam in contact met een eerlijke mevrouw, mevrouw Ellen van het LKHA. Zij was de enige die mij geloofde en niet kleineerde.

Door haar kreeg ik weer hoop, ik vind haar een held.

Mijn cultuur zegt dat een vrouw maar de helft van een man is. Maar ik heb gezien wat een vrouw voor hulp kan bieden. Hulp en geen valse beloftes zoals mijn ouders die maakte in de jaren als ze zeiden dat ik terug kon komen naar Nederland.

Deze achterlating blijft een litteken waar ik nooit meer vanaf kom. Maar ik heb een nieuwe kans gekregen en die pak ik met beide handen aan. Ik ga wat maken van mijn leven!”

Het verhaal van Mo

Mo* is opgegroeid in Nederland als oudste zoon in een gezin met vier kinderen. Zijn ouders vonden hem opstandig en te westers. Ze schaamden zich binnen hun gemeenschap en vonden dat ze een voorbeeld moesten stellen voor de andere kinderen binnen hun gezin. Ze besloten Mo daarom achter te laten in het land van herkomst.

In de zomer van 2012 ging het gezin op vakantie naar Afrika. De kinderen waren daar nog nooit geweest. Daar aangekomen ontmoet Mo allerlei mensen. Familie, zo werd hem verteld. Een oom vroeg hem op een dag om mee te gaan naar een andere oom in een dorp verderop. Mo pakte wat spullen en ging mee, niet wetende dat hij hierdoor niet meer terug naar Nederland zou gaan.

Mo werd door zijn oom naar een boarding school gebracht. Hij wist niet wat hem overkwam. Zijn spullen werden afgepakt. Ook zijn telefoon. Zijn paspoort had hij niet meegenomen, die hadden zijn ouders. Hij werd geslagen en opgesloten. En ondertussen gingen zijn ouders, broers en zusjes terug naar Nederland en namen zijn paspoort mee.

Na een aantal jaren wist Mo te vluchten en kwam via internet in contact met het Landelijk Knooppunt Huwelijksdwang en Achterlating.

Inmiddels is Mo terug in Nederland. Hij moet heel zijn leven opnieuw gaan opbouwen, hier krijgt hij hulp bij. Hij ging weg als minderjarige en is nu meerderjarig. Instanties begrijpen zijn verhaal niet. Iedere keer moet hij het opnieuw vertellen en wordt zijn trauma weer blootgelegd. Mo is gewend aan overleven en nu start hij met leven. Een leven in vrijheid waarin hij eigen keuzes mag maken en veel dingen opnieuw moet leren. Hij zal opnieuw mensen moeten leren vertrouwen. Contact met zijn ouders wil hij op dit moment niet. Lees hoe Mo weer een basis in Nederland opbouwt in deel 2.

Deze blog is gebaseerd op een waargebeurde casus. De namen en details zijn aangepast.